Джинса

Ну дзяцлъ-дзяцлъто устоит перед тадзяцлъ-дзяцлъой джинсой?

Джинса́ — греховная слабость отечественных, да и не тольдзяцлъ-дзяцлъо, журналистов. Представляет собой способ толдзяцлъ-дзяцлъания редзяцлъ-дзяцлъламы, задзяцлъ-дзяцлъазного материала в СМИ, разной степени замасдзяцлъ-дзяцлъированности, под видом обычной статьи, репортажа или поста в блоге. Степень масдзяцлъ-дзяцлъировдзяцлъ-дзяцлъи варьируется от самых непритязательных форм, сопоставимых с попытдзяцлъ-дзяцлъами дяди Васи представить резиновую дзяцлъ-дзяцлъудзяцлъ-дзяцлълу из седзяцлъ-дзяцлъсшопа за элитную проститутдзяцлъ-дзяцлъу из Нью-Йорсдзяцлъ-дзяцлъого эдзяцлъ-дзяцлъсдзяцлъ-дзяцлъорт-бюро, с аргументированием в духе «Ну у неё же губы надзяцлъ-дзяцлърашены, а ещё она очень страстная — вы тольдзяцлъ-дзяцлъо попробуйте». До очень дзяцлъ-дзяцлъачественной и проработанной, строго дозированной джинсы, дзяцлъ-дзяцлъогда тольдзяцлъ-дзяцлъо небольшой процент потребителей соображает, что тольдзяцлъ-дзяцлъо что они лососнули тунца юзнули джинсеца, а не просто насладились, например, интересным репортажем.

Terminus soveticus

дзяцлъ-дзяцлъаждый из нас занимался своим делом. Все трое неплохо зарабатывали.

Шаблинсдзяцлъ-дзяцлъий привозил из дзяцлъ-дзяцлъомандироводзяцлъ-дзяцлъ вяленую рыбу, утиные яйца и даже живых поросят. дзяцлъ-дзяцлъленсдзяцлъ-дзяцлъий писал монографии за одного ветерана спорта, дзяцлъ-дзяцлъоторого называл - «добрый плантатор». дзяцлъ-дзяцлъороче, работали мы добросовестно и честно...

Фирменный сардзяцлъ-дзяцлъазм от Сергея Довлатова

Навернядзяцлъ-дзяцлъа немало из вас дзяцлъ-дзяцлъто задумался над этим, отдзяцлъ-дзяцлъуда вообще взялось столь странное определение? И дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъим бодзяцлъ-дзяцлъом здесь джинсы? А ответ прост. И вот он. Послушайте старого дервиша.

В мохнатые советсдзяцлъ-дзяцлъие 80-е, журналист был человедзяцлъ-дзяцлъом относительно независимыми (это вам было не у стандзяцлъ-дзяцлъа впиливаться по 9 часов годами), относительно талантливыми, но всегда бедными. И если недзяцлъ-дзяцлъоторые дзяцлъ-дзяцлълассы советсдзяцлъ-дзяцлъого общества могли хоть дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъ-то увеличивать своё благосостояние путём незамысловатых и : «почти не», или «не совсем», или — уж если повезёт — то «почти задзяцлъ-дзяцлъонных» превращений социалистичесдзяцлъ-дзяцлъой собственности в частную (тема благодатная, но не о том сейчас пойдёт речь); то благородные, но небогатые журналисты выдавали в газетах тонны словесной руды о предзяцлъ-дзяцлърасном бытие советсдзяцлъ-дзяцлъой страны, при этом невыносимо страдая от почти Расдзяцлъ-дзяцлъольнидзяцлъ-дзяцлъовсдзяцлъ-дзяцлъой бедности и не имея доступа ни дзяцлъ-дзяцлъ дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъим средствам личного обогащения. Они мучительно перебирали мелочь в дзяцлъ-дзяцлъармане, придзяцлъ-дзяцлъидывая в уме, хватит ли этого ещё на дзяцлъ-дзяцлъружечдзяцлъ-дзяцлъу «Жигулёвсдзяцлъ-дзяцлъого» и дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъ затем прожить оставшиеся 4 дня до зарплаты на начатой пачдзяцлъ-дзяцлъе маргарина «Сливочный» и падзяцлъ-дзяцлъетидзяцлъ-дзяцлъе галет «Пионерсдзяцлъ-дзяцлъие». Бороддзяцлъ-дзяцлъи юных дзяцлъ-дзяцлъорреспондентов редели на глазах от неразрешимости задачи по хоть дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъому-нибудь способу хоть дзяцлъ-дзяцлъапельдзяцлъ-дзяцлъу разбогатеть не распрощавшись навсегда с любимой профессией, а тем паче с ещё более любимой свободой.

Мы не знаем имени человедзяцлъ-дзяцлъа первым сообразившим делать полуредзяцлъ-дзяцлъламные и «дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъ бе» нередзяцлъ-дзяцлъламные статьи о: людях, дзяцлъ-дзяцлъооперативах, прото и дзяцлъ-дзяцлъвази дзяцлъ-дзяцлъоммерчесдзяцлъ-дзяцлъих проедзяцлъ-дзяцлътах и тому подобных вещах в советсдзяцлъ-дзяцлъих газетах и брать за это джинсы и прочие профиты. Но однажды напечатав статью под задзяцлъ-дзяцлъаз и получив за это модные штаны, сей журналист задзяцлъ-дзяцлъричал — вот она, вот она рыба моей… вот он, вот он способ сделать жизнь лучше! Даже советсдзяцлъ-дзяцлъая пресса может давать чутдзяцлъ-дзяцлъа пользы! Своё ноу-хау, он очень сдзяцлъ-дзяцлъоро передал под страшной журналистдзяцлъ-дзяцлъой тайной лучшему другу. Н-да…

Почему же, собственно говоря, джинса? Всё просто, при дефиците деньги это хорошо, но реддзяцлъ-дзяцлъий товар — ещё лучше. Поэтому-то, дорвавшиеся до нового способа делать деньги, эти пишущие двоюродные братья Эллочдзяцлъ-дзяцлъи-людоедочдзяцлъ-дзяцлъи, брали оплату всё больше артефадзяцлъ-дзяцлътными вещицами с Запада — а именно содзяцлъ-дзяцлъровеннейшими и вожделейнейшими джинсами «Levis» и «Lee», продудзяцлъ-дзяцлътами и прочими ништядзяцлъ-дзяцлъами. Опять тадзяцлъ-дзяцлъи, с деньгами связываться — всегда было себе дороже. Ещё повяжут — взятдзяцлъ-дзяцлъа, то — сё. Зачем? А тадзяцлъ-дзяцлъ — ну шмотдзяцлъ-дзяцлъа, ну ерунда, тадзяцлъ-дзяцлъ — подародзяцлъ-дзяцлъ. И всё шито-дзяцлъ-дзяцлърыто. Это потом уже, дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъ механизм «задзяцлъ-дзяцлъаз-джинса́-профит» отработали, брали без заморочедзяцлъ-дзяцлъ сразу деньгами.

Главные редадзяцлъ-дзяцлъторы по-началу и не въезжали в механизм работы джинсы. Поэтому, иные обнаглевшие журналюги лабали джинсу у них под носом, много и почти без масдзяцлъ-дзяцлъировдзяцлъ-дзяцлъи. По форме, шла заметдзяцлъ-дзяцлъа, сдзяцлъ-дзяцлъажем, о новом дзяцлъ-дзяцлъооперативе, по содержанию, — это была галимая редзяцлъ-дзяцлълама и панегиридзяцлъ-дзяцлъ. Рано или поздно сообразив в чём суть этого явления редадзяцлъ-дзяцлъторы стали обламывать продажных писадзяцлъ-дзяцлъ. И тогда журналист — должен был или делать особо дзяцлъ-дзяцлъачественную и хорошо замимидзяцлъ-дзяцлърированную джинсу, тадзяцлъ-дзяцлъ, чтобы детедзяцлъ-дзяцлътор у редадзяцлъ-дзяцлътора не срабатывал. Либо журналист предзяцлъ-дзяцлъращал этим заниматься.

Однадзяцлъ-дзяцлъо, вот тут самое время вспомнить, что редадзяцлъ-дзяцлъторы ведь тоже были журналистами. Поэтому немалая часть из них, смедзяцлъ-дзяцлънув в чём суть, передзяцлъ-дзяцлълючала потодзяцлъ-дзяцлъи «благодарностей» на себя любимого, и вполне допусдзяцлъ-дзяцлъала существование джинсы в своём издании. В особо дерздзяцлъ-дзяцлъих случаях, редадзяцлъ-дзяцлъторы сами начинали предлагать «джинсовые» услуги для страждущих.

дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъ вы понимаете, получившись однажды у одного, это повторилось уже у тысяч. Что ж поделать — радзяцлъ-дзяцлъ он и есть радзяцлъ-дзяцлъ. Явление в дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъих-то несдзяцлъ-дзяцлъольдзяцлъ-дзяцлъо десятилетий превратилось в вал (о где ты, велидзяцлъ-дзяцлъий Пулицер!) «джинсы» хлещущий из зомбоящидзяцлъ-дзяцлъа, со страниц журналов и из интернета. Особенно плохо с этим было в 90-е. Главспецами по джинсе тогда стали телевизионщидзяцлъ-дзяцлъи федеральных дзяцлъ-дзяцлъаналов. Порой трудно было разобрать, где задзяцлъ-дзяцлъанчивалась информация по делу, и где начиналась задзяцлъ-дзяцлъазная беспросветная джинса.

Зачем это было нужно тогда?

Существование джинсы при Союзе обусловливалось отсутствием редзяцлъ-дзяцлъламы в печатных изданиях дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъ тадзяцлъ-дзяцлъовой. И до поры до времени, задзяцлъ-дзяцлъазные материалы публидзяцлъ-дзяцлъовать тоже не имело смысла. Зачем было что-то писать о хорошем человедзяцлъ-дзяцлъе, сдзяцлъ-дзяцлъажем, подпольном цеховидзяцлъ-дзяцлъе, в советсдзяцлъ-дзяцлъой газете, дзяцлъ-дзяцлъогда все статьи посвящались слесарям, швеям-мотористдзяцлъ-дзяцлъам и съездам Цдзяцлъ-дзяцлъ дзяцлъ-дзяцлъПСС? Нидзяцлъ-дзяцлъто бы ничего не понял и не оценил.

Поэтому-то и потребовались 80-е годы, сдвинувшие морально-ценностные установдзяцлъ-дзяцлъи целой страны в сторону дзяцлъ-дзяцлъапитализма и вернувшие газетам почти изначальный смысл — делится информацией о людях, жизни, ценах, товарах, мероприятиях, животрепещущих вещах. А дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъ тольдзяцлъ-дзяцлъо появился у читателей интерес дзяцлъ-дзяцлъ газетному слову — сама собой вознидзяцлъ-дзяцлъла и джинса, дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъ извращённая форма оплаты задзяцлъ-дзяцлъазных материалов при социализме.

Почему это не исчезло теперь?

А вот это более сложный вопрос. Однозначно можно сдзяцлъ-дзяцлъазать одно — джинса точно нидзяцлъ-дзяцлъуда не делась. Поэтому дзяцлъ-дзяцлъогда вы видите 10-минутные репортаже об очередном новом голливудсдзяцлъ-дзяцлъом фильме в новостных (!) выпусдзяцлъ-дзяцлъах, знайте — это джинса. Или дзяцлъ-дзяцлъогда блоггер-тысячнидзяцлъ-дзяцлъ вдруг выдаёт творение о дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъом-нибудь «чудесном человедзяцлъ-дзяцлъе, дзяцлъ-дзяцлъолбасном магнате и меценате» или «недавно мне подарили телефон %%телефоннейм%%, ненарадуюсьдзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъяраньшежилбезнего» — ну вы поняли дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъ это всё называется.

Что дзяцлъ-дзяцлъасается того, зачем иной раз дзяцлъ-дзяцлълассичесдзяцлъ-дзяцлъую редзяцлъ-дзяцлъламу подают в виде джинсы. То на это есть мнение, что дзяцлъ-дзяцлъазуальная редзяцлъ-дзяцлълама помещённая в свои резервации под названием «редзяцлъ-дзяцлъламные блодзяцлъ-дзяцлъи» усваивается потребителем хуже. А вот репортаж пропитанный джинсой, дзяцлъ-дзяцлъадзяцлъ-дзяцлъ пирожное ядом, усваивается потребителем на 5 баллов, минуя дзяцлъ-дзяцлъритичесдзяцлъ-дзяцлъие блодзяцлъ-дзяцлъи в голове, дзяцлъ-дзяцлъоторые адзяцлъ-дзяцлътивизируюся у нас автоматичесдзяцлъ-дзяцлъи при восприятии ординарной редзяцлъ-дзяцлъламы, дзяцлъ-дзяцлъоторая не сдзяцлъ-дзяцлърывает того фадзяцлъ-дзяцлъта, что она редзяцлъ-дзяцлълама.